Van de bouw naar de zorg

‘Nog geen moment heb ik spijt gehad van die toch wel grote stap’, zegt Rob. ‘Elke dag fiets ik met een grote glimlach naar m’n werk. En aan het einde van de dag kom ik voldaan thuis. Dat is in mijn vorige baan wel eens anders geweest. Natuurlijk vond ik het ook daar leuk; ik ben tenslotte opgeklommen tot 1e monteur en heb het ruim 25 jaar volgehouden. Maar op den duur merkte ik toch steeds vaker dat ik geen energie meer uit mijn werk haalde. Ik was het grote presteren zat, wilde iets waar ik meer voldoening van zou hebben.’

Dat dat zijn huidige werk zou worden, kon hij op dat moment nog niet bedenken. Al kwam het uiteindelijk ook niet echt onverwacht. Rob: ‘De Haardstee was één van onze klanten. Kwam ik op een (dagbestedings)locatie dan bespeurde ik bij mezelf altijd affiniteit met de mensen die er wonen of werken. Ik zat dan met regelmaat in de huiskamer en maakte praatjes met iedereen. Leuk en interessant vond ik dat. Ik voelde me er goed bij en had aansluiting. Na zo’n dag kwam ik dan altijd met positieve verhalen thuis. Mijn vrouw en kinderen merkten óók dat het me goed deed; ik was gezelliger, geïnteresseerder, vrolijker, aardiger…’

Inleveren

Stiekem had Rob al eens gedacht aan een carrièreswitsch. Maar hoewel zijn vrouw – zelf destijds werkzaam in de ouderenzorg – hem steeds aanmoedigde, deed hij het niet. Redenen daarvoor had hij voldoende. Rob: ‘Ik wist dat ik flink wat zou moeten inleveren, want ik had best een goed salaris. We hadden opgroeiende kinderen en een koophuis met hypotheek. Én we gingen graag twee keer per jaar op vakantie. Mijn kostwinnersinkomen zouden we echt niet kunnen missen, vond ik. ‘Los nog van het feit dat overstappen op mijn leeftijd en in mijn ogen sowieso een hele opgave zou zijn…’

Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon. Bij een klus in locatie Witte Singel sprak Rob eens een ambulant begeleider aan. Hij vroeg wat hij zou moeten doen om in dat soort werk te komen en kreeg allerlei tips. Toen hij kort daarna in het Theehuis van de kinderboerderij aan de slag moest, sprong de vonk definitief over. Rob: ‘Ik informeerde daar langs mijn neus weg of ik er niet een dagje als vrijwilliger kon komen. Natuurlijk met als achterliggende gedachte om dan, zodra daar plaats voor zou zijn, in een leer-werktraject te kunnen instromen. Dat mocht. En – toeval of niet – al na twee maanden was het zo ver; er ging een medewerker met pensioen!’

In de schoolbanken

Eerder was hij al één en later twee dagen minder bij zijn baas gaan werken. Het aanbod van De Haardstee om in te stromen, deed de rest. Rob zegde zijn baan op en ging van start. Terug naar de schoolbanken dus voor één dag per week (Maatschappelijke Zorg op MBO 3-niveau) en 4 dagen werken als begeleider in de dagbesteding. ‘Nee, ik was in de lessen zeker niet de oudste’, zegt Rob lachend. ‘Er bleken veel meer mensen te zijn die eenzelfde stap hadden gezet als ik. En de opleiding was superleuk en leerzaam, ook door allerlei praktijkopdrachten die we deden.’

Inmiddels heeft Rob zijn diploma en is hij fulltime aan het werk. Hij geniet elke dag met volle teugen. ‘Het is fijn om mensen te helpen hun leven prettiger en meer ontspannen te maken. Je bouwt echt een relatie op; je wordt gezien en ze vinden het fijn dat je er voor hen bent…’

En die zorgen over de financiën, hoe is het daarmee afgelopen?

Rob: ‘Die waren uiteindelijk natuurlijk onterecht. Ik dacht dat dat zo’n beetje het moeilijkste zou zijn. Maar ook dát lost zich op en het went. Wij zijn bijvoorbeeld bewust eenvoudiger en minder veeleisend gaan leven. Je moet kortom gewoon lef tonen en het doen. Overal is een mouw aan te passen. En hoewel het klinkt als een cliché, je krijgt er heel veel voor terug. Hier hoef ik echt nooit meer weg!’