Kevin is blij met Flink!

Kevin (1991) is daar een mooi voorbeeld van. Hij woont begeleid, heeft het naar zijn zin en gaat met plezier naar zijn werk bij Brownies & Downies. Maar…, net als ieder ander loopt hij soms toch ook tegen dingen aan. En dan is het fijn als je daar eens met iemand over kunt praten. Maar juist daarmee had hij moeite. ‘Ik was heel erg gesloten en durfde eigenlijk nooit iets te delen’, zegt hij. ‘Daardoor liep ik steeds vaker vast in mijn negatieve emoties. Als ik dan alleen op mijn kamer zat, zocht ik vooral troost bij eten. Ik bestelde van alles en dat werd alleen maar erger…’
Hemzelf stoorde het op dat moment nog niet zo, maar zijn huisarts dacht er anders over. ‘Die zag hem steeds een stukje zwaarder worden’, zegt regiebegeleidster en Flink!-trainer Wendy. ‘Hij vond dat hij moest afvallen door meer te bewegen. Maar wat Kevin ook deed, het lukte niet. Totdat wij doorkregen dat er ook een andere kant was, dat Kevin vooral at uit emotie. Dus besloten we het probleem ook aan die kant aan te pakken. Flink! zetten we in om Kevin en ons daarbij te helpen…’

Doordachte volgorde

Als we elkaar spreken, is Kevin er samen met Wendy al een paar maanden mee bezig. Met regelmaat gaan ze er even voor zitten en nemen dan oefeningen uit de speciale Flink!-map door. Dat gebeurt in een doordachte volgorde: Iedere deelnemer aan het trainingsprogramma – ook Kevin dus – leert eerst zichzelf beter kennen om te weten wie hij precies is en wat hij voelt. Een traject dat ook de diverse fases uit zijn geestelijke en lichamelijke ontwikkeling doorneemt. Stap voor stap leert hij zichzelf zo beter kennen. Met als uiteindelijk doel zich meer bewust te worden van zijn eigen wensen en grenzen. 
Hoewel Kevin weinig tijd nodig had om ‘ja’ tegen de training te zeggen, vallen sommige onderdelen hem nog niet altijd mee. Zo vindt hij het bijvoorbeeld lastig om met zijn ouders over zijn jeugdjaren te praten. En ook vindt hij het niet fijn om mensen uit zijn netwerk te vragen wat ze leuk aan hem vinden en wat hem voor hen bijzonder maakt. ‘Dan lukt het me niet om zo’n ‘thuisopdracht’ goed te doen’, zegt hij. ‘Maar gelukkig durf ik dat nu wel tegen Wendy te zeggen. En dan doen we het gewoon nog een keer opnieuw.’

Resultaat

Dat laatste kan volgens Kevin al best een resultaat van de training zijn. ‘Eerder zou ik dan uit frustratie gaan eten’, zegt hij. ‘Nu praat ik erover en zie ik dat dat me oplucht. Ook als er op mijn werk iets gebeurt. Als iemand zei dat ik iets beter anders kan doen, werd ik voorheen boos, dacht ‘doe het dan lekker zelf’ en stopte me ’s avonds thuis vol met eten. Nu doe ik dat allemaal niet meer, ook omdat ik beter begrijp dat ze zoiets zeggen om me te helpen.’

Klaar met Flink! is Kevin nog niet. ‘Er staat ook geen eindtijd voor’, zegt Wendy. ‘De opdrachten uit de map bieden een mooie basis; wij als trainers maken er vervolgens maatwerk van voor onze cliënten. Langzaamaan komen zij sterker in hun schoenen te staan. En lukt het even niet, dan zetten we samen gewoon weer een stapje terug. Dat gebeurt ook bij Kevin. Al zien we allebei duidelijk dat hij al heel wat bereikt heeft…’ Kevin beaamt dat: ‘Ik voel dat ik sterker word, beter durf te praten en emoties kan tonen. Ja, ik ben heel blij met de training; het maakt mijn leven fijner. En ook de dokter is tevreden; ik word steeds een beetje minder zwaar…!’